Η γιορτή των τριών Ιεραρχών

Γιορτάζουμε σήμερα, των τριών Ιεραρχών, τη γιορτή των ελληνικών γραμμάτων. Οι τρεις Ιεράρχες  υπήρξαν επιφανείς άγιοι και θεολόγοι της χριστιανικής θρησκείας, προστάτες των γραμμάτων, των μαθητών και των δασκάλων και ήταν οι εξής: ο Βασίλειος ο Μέγας , ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός ή Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. 

Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς για τους τρεις αυτούς Αγίους της εκκλησίας μας. Αλλά επειδή το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν, θα αναφέρω μόνο μερικά σοφά λόγια τους, που κρύβουν μέσα τους όλη τη σοφία και την αγιότητά τους!

Μή είς αύριον αναβάλλου ή γάρ αύριον ουδέ ποτε λαμβάνει τέλος.
(Μην αναβάλλεις λέγοντας "αύριο",γιατί το αύριο δεν έχει τέλος).
-Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Παιδεία μόνη τών κτημάτων αναφαίρετον καί ζώντι καί τελευτήσαντι παραμένουσα.
(Η παιδεία είναι η μόνη από τα αποκτήματα που δεν μπορεί να αφαιρεθεί και όσο ζει ο άνθρωπος και όταν πεθάνει).
-Μέγας Βασίλειος

Καλύτερη μια μετρημένη βραδύτητα (καθυστέρηση) από μια γρήγορη απερισκεψία.

-Γρηγόριος ο Θεολόγος

Απολυτίκιο των τριών Ιεραρχών:

 

Τελειώνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δυο ποιήματα.

Το πρώτο είναι μιας δασκάλας από την Χιλή, η οποία πήρε Νόμπελ λογοτεχνίας το 1946 και έχει τίτλο "Η προσευχή του δασκάλου".

Η προσευχή του Δασκάλου (Γαβριέλα Μιστράλ)
Χιλιανή δασκάλα, βραβείο Νόμπελ 1946

Δώσε μου, Κύριε, απλότητα και βάθος.
Κάνε να μην είμαι περίπλοκος, ούτε κοινότυπος στο καθημερινό μου μάθημα.
Κάνε να υψώνω τα μάτια πάνω από το πληγωμένο μου στήθος μπαίνοντας
κάθε μέρα στην τάξη μου.
Ας μη φέρνω μαζί μου στην έδρα τις μικρές μου υλικές μέριμνες, τις κωμικές λύπες μου. 

Κάμε το χέρι μου ελαφρότερο στην τιμωρία και απαλότερο στο χάδι.
Ας επιπλήττω απρόθυμα για να 'μαι βέβαιος πως τιμωρώ από αγάπη.
Το πλινθόκτιστο σχολείο μου ας είναι καμωμένο από πνεύμα.
Οι φλόγες του ενθουσιασμού μου ας γεμίζουν τη φτωχή του είσοδο, τη γυμνή αίθουσα του.
Η καρδιά μου ας είναι στήλη του, η πιο δυνατή και η θέληση μου χρυσάφι καθαρότερο απ' τις κολώνες των πλούσιων σχολείων.

Το δεύτερο είναι ένα ποίημα που μου είχε μάθει κάποτε η δική μου δασκάλα:

Η δασκάλα

Την καλή μου τη δασκάλα

πώς να σας το πω!

Σα μια δεύτερη μητέρα

εγώ την αγαπώ.

Την προσέχω μες στην τάξη

δίχως να μιλώ

κι ό,τι εκείνη με διδάξει

βάζω στο μυαλό.

Έχει τόση καλοσύνη

μέσα στην καρδιά

και γλυκά χαμογελάει

σ’ όλα τα παιδιά.

Κι αν ποτέ μαλώσει λίγο

ξέρουμε γιατί:

Το καλό μας θέλει εκείνη

και την προκοπή.

Η καλή μας η δασκάλα

να τι θέλει, να:

Μ’ όρεξη να μελετούμε

καθημερινά.

Για να γίνουμε μια μέρα

άνθρωποι σωστοί,

στο μυαλό να ‘χουμε γνώση

στην καρδιά αρετή.

Την καλή μου τη δασκάλα

πώς να σας το πω!

Σα μια δεύτερη μητέρα

εγώ την αγαπώ.

Χρόνια μας πολλά, καλά κι ευλογημένα μικρά μου!

Με αγάπη, η δασκάλα σας